Ματιές από το παράθυρο του χρόνου
Ήταν μια εποχή όχι πολύ μακρινή, που τα παιδιά, έπαιζαν αμέριμνα στις αλάνες και στους χωματόδρομους. Τότε, το bulling ήταν έννοια άγνωστη και το γέλιο που πλημμύριζε τον αέρα ήταν ακόμα των παιδιών και δεν αποτελούσε ηχητικό εφέ σε κάποιο δημοφιλές ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η φύση, μεγάλη δασκάλα, προμήθευε πλούσιο υλικό για τη δημιουργία των παιχνιδιών που μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά: τα μήλα, περνάει -περνάει η μέλισσα, φωτιά – νερό – καταιγίδα, πάπια – χήνα, αράχνη κ. ά. Το Σαββατοκύριακο που δεν είχε σχολείο, το σύμπαν όλο έβαζε τα γιορτινά του. Ακόμα και οι άγγελοι, έστελναν τα αγαθά δαιμόνια της υπαίθρου, να παίρνουν κι αυτά μέρος στη γιορτή. Κυκλοφορούσαν ακόμα τότε οι νεράιδες κοντά στα ρυάκια και τις στέρνες με το νερό, τα ξωτικά και οι καλικάντζαροι πείραζαν τα παιδιά, αλλά κι αυτά τους σκάρωναν του κόσμου τις λαχτάρες. Τα χωριά, έδιναν την εντύπωση μιας χώρα μαγικής κι αλαφροΐσκιωτης.
Το τραγούδι δονούσε τις ψυχές των ανθρώπων όχι μόνο στις σημαντικές εκδηλώσεις της ζωής τους, όπως ο γάμος, η γέννηση, ο θάνατος και οι γιορτές, αλλά αποτελούσε αχώριστο σύντροφο και έδινε το ρυθμό στις καθημερινές τους εργασίες: στον αργαλειό, στον θερισμό, στον τρύγο, στο ψάρεμαΚάθε κοινωνική εκδήλωση, κάθε συναισθηματική κατάσταση, κάθε εργασία γινόταν τραγούδι που αποτύπωνε με επιτυχία τις χαρές, τις λύπες και τους φόβους τους, τις αγωνίες τους κόπους και τους μόχθους τους, με φόντο τις ομορφιές και τους ήχους της φύσης. Το φεγγάρι και ο ήλιος, ο ουρανός και η θάλασσα, τα βουνά και τα γάργαρα νερά, η άνοιξη με τα λουλούδια, οι σταυραϊτοί και τα αηδόνια , οι πέρδικες και οι γερακίνες…
Το τραγούδι με κάθε ευκαιρία γινόταν χορός! Χορός ταιριαστός στο περιβάλλον και στο κλίμα της περιοχής που τον γέννησε αλλά και στην ιδιοσυγκρασία των χορευτών. Οι κινήσεις και τα βήματα γεμάτα συμβολισμούς. Το σώμα λικνίζεται σαν τον άνεμο, ακολουθεί τον κυματισμό της θάλασσας, σκαρφαλώνει στα κακοτράχαλα βουνά, χτυπά τα πόδια στο έδαφος για να ξορκίσει το κακό…, ερωτοτροπεί… εξωτερικεύει συναισθήματα.
Καλλίφωνοι και παράφωνοι, «ερμηνευτές» , επιδέξιοι και αδέξιοι χορευτές χαίρονταν τα λόγια τη μελωδία και την κίνηση. Τραγουδούσαν , χόρευαν, γλεντούσαν, αδελφώνονταν, «ανάσαιναν», εκδηλώνονταν, ένιωθαν ευτυχισμένοι. Χρόνια και χρόνια οι ίδιες εικόνες σε όλες τις γωνιές της γης!
Τα παιχνίδια τα τραγούδια και οι χοροί όταν έβρισκαν γόνιμο έδαφος «μεταφυτεύονταν» με επιτυχία σε διαφορετικούς τόπους από εκείνον της καταγωγής τους. Ευδοκιμούσαν και στη νέα τους πατρίδα, με μικρές ή μεγαλύτερες παραλλαγές. Οι άνθρωποι ταυτίζονταν με αυτά! Τα αγαπούσαν γιατί ταίριαζαν με τη ζωή , τη νοοτροπία, τις συνήθειες και τις ανάγκες τους αλλά και με το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαν.
Όσο μεγάλη ανάπτυξη γνώρισαν οι παραπάνω δραστηριότητες μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο φαίνεται να βρίσκονται σήμερα –ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις - σε παρακμή. Το φαινόμενο βεβαίως ερμηνεύεται και από το γεγονός ότι πλέον δεν υφίστανται οι συνθήκες οι οποίες τις δημιούργησαν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά δεν έχουν πλέον ανάγκη το παιχνίδι ή ότι οι ενήλικες έπαψαν να αγαπούν, ή να στέκονται εκστατικοί και έντρομοι εμπρός στο άγνωστο του Θανάτου. Απλώς, οι τρόποι έκφρασης είναι πλέον διαφορετικοί, οι διέξοδοι πιο τυποποιημένες και προσφερόμενες από τρίτους, με αποτέλεσμα οι παλιότεροι τρόποι ψυχαγωγίας να εκλείπουν
Στα βίντεο που ακολουθούν παρουσιάζονται παιχνίδια, τραγούδια και χοροί από την Αμερική, τον Καναδά, την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Δανία και φυσικά την Ελλάδα.
